crossing borders

Onze laatste dag op Penang hebben we doorgebracht in het nationale park. We maakten een schitterende tocht door het laatste resterende stukje jungle. Ik had het echter een beetje onderschat want had mijn sandalen aan. Niet handig als je op en neer moet klauteren over rotsblokken. En natuurlijk stootte ik mijn kleine teen Toit bloedens toe kapot op een rotsblok. Niet fijn als je daarna nog een lange terugtocht voor de boeg hebt. Ook niet gezellig als je plots een reuze varaan tegenkomt die een bijzonder fijn reukorgaan hebben en mijn bloedspoor kunnen volgen!Ik schatte 'm op zo'n 2 meter lengte.Ik dacht eerst dat 't een krokodil was.Als je gebeten bent duurt het 2 wk voor je dood gaat aan het giftige speeksel!Gelukkig konden 'm ontwijken.Want we niet konden ontwijken waren de talloze apen.Je moest hun vaak passeren op zo'n 10 cm afstand. Sommigen lieten hun tanden zien!Het strandje heette tenslotte niet voor niets Monkey Beach!

Wij trouwens ook en dat hielp!Maar goed, de volgende dag zouden we met een luxe busje naar Trang in Thailand worden vervoerd en konden we een beetje bijkomen.
Die bus kwam, weliswaar een uur te laat maar dat is, gezien het verkeer op Penang, niet raar. Tevreden lieten we ons op de stoelen vallen. Onze mede passagiers waren Chinezen en een Indiase mevrouw. Zij begon een telefoongesprek in het Engels waarin ze bevestigde dat ze onderweg was naar Hat Yai. Hat Yai???????!!!!! Weliswaar in Thailand maar aan de oostkust, niet waar wij naartoe wilden. De chauffeur geraadpleegd.... Het kwam allemaal in orde. Inmiddels waren we bij de grens aangekomen. Enig oponthoud omdat ze onze stempel niet konden vinden maar Zuchtend werden we hety land uitgezet. Bij de Thaise grens was het verschrikkelijk druk. De chauffeur collecteerde geld om eea te bespoedigen. Bovendien stopte iedereen een paar biljetten in zijn paspoort om de douanier gunstig te stemmen. Ik begrijp inmiddels dat zulke baantjes gekocht worden en dat moet zich natuurlijk terugbetalen. Na een half uur in de rij staan waren wij aan de buurt. Een onvriendelijke man keek me bars aan en blafte: show money! En het ging niet om een paar euro....nee, wij moesten 40000 Bath kunnen laten zien (1000 euro) om ons verblijf te kunnen betalen!!! Ik probeerde nog op zijn gevoel te werken : ik ben al oud, heb een visum en geld.....maar nee, we moesten maar ergens gaan pinnen! Wij op zoek en ja een kilometer verder vonden we een automaat. Nu kun je zo,n bedrag niet in een keer opnemen en bleek dat elke transactie ons ook nog eens 5 € kostte. Niet mis! Maar goed, wij hadden ons geld en dus weer op een draf terug naar de grens. Terug naar die rij. Gelukkig mochten we na enig soebatten voor. Heel langzaam ging de beambte alles nog eens bekijken en gaf ons uiteindelijk een stempel. Welkom in Thailand!
Maar waar was onze bus gebleven? Er stonden tientallen busjes maar niet die van ons! Uiteindelijk wees iemand ons naar een parkeerplaats waar iedereen al die tijd op ons hadden gewacht. Pfff....enfin weer een tijd verder kwamen we in het gekkenhuis van Hat Yai aan. Inmiddels was het 1800 uur, de tijd waarop beloofd was dat we in Trang zouden zijn. Onze medepassagiers werden een voor een voor de deur afgezet en wij werden in een oude Mercedes taxi gezet met een nog veel oudere chauffeur. Wow, te mooi om waar te zijn! Inderdaad want verder dan het busstation gingen we niet. Hij kocht een kaartje voor ons en na weer een half uur wachten reden we, opgepropt in een minibusje dan eindelijk naar Trant. Twee uur later werden we gedropt op een volkomen verlaten busstation. We hadden het geluk dat er een stel uit Bangkok ook uitstapte. Zij spraken wat Engels en nee, er was geen vervoer behalve misschien een motottaxi. Die vonden we uiteindelijk maar waarom weet ik niet, misschien was de TV belangrijker, veel zin hadden ze niet. Een wilde ons wel achterop nemen. Ja, John en mij, inclusief rugzakken! Weer een half uur later kwam er nog een motor opdraven en konden we eindelijk naar ons hotel!!!! Gelukkig dat we hadden geboekt en dat het een goede kamer bleek. We zijn eerst maar eens gaan eten en hebben Thaise whisky gekocht. Om 2400 uur zaten we dan eindelijk, met borrel, op ons balkonnetje. Wat een dag.....