Nog even.....

Onze laatste week is ingegaan...o je, dat klinkt nogal dramatisch....we zijn in SAPA, in het bergachtige noorden van Vietnam. Bij aankomst was het even slikken want er zijn hier veel toeristen, restaurants, winkeltjes en heel, heel erg veel vrouwen vanuit de etnische minderheden die proberen hun waar ter slijten. Maar we hadden geluk met het hotel dat we geboekt hadden. Een ruime kamer met terras, wat hoger gelegen en daarmee weg van de drukte. We hadden maar voor 1 nacht geboekt maar vinden het hier erg prettig dus nog maar een paar dagen bijgeboekt. Dat bleek nog niet zo eenvoudig en de receptionist moest er echt op studeren voor het verlossende ja kwam. Misschien toch een foutje gemaakt want vanmorgen hoorde ik een paar heel boze Spanjaarden foeteren. Ze hadden geboekt en nou was er geen plaats......
Vandaag hebben we gewandeld. Aanvankelijk met een grote groep Chinezen maar gelukkig konden we iedereen achter ons laten door een minder populair traject te kiezen. Het is een landschap van bergen en rijst terrassen. Nu niet op zijn mooist, weinig groen en eerlijk gezegd haalt het niet bij yunnan in China. Maar wel pittig lopen want de hellingen zijn behoorlijk stijl en veel mensen keren terug per motortaxi. Wij hebben het gelopen en waren bij terugkeer trots op onszelf.
Vanmorgen aan het ontbijt kreeg ik een rode roos. Nee, niet van John maar van de manager van het hotel! Het is immers vrouwendag vandaag! En gisteravond, bij thuiskomst, kregen we gebakjes. Wat een leuk hotel. Wat zouden we morgen kunnen krijgen?
Vietnam bevalt tot nu toe uitstekend. We hebben het erg naar ons zin gehad in de Mekongdelta. Vooral de tocht van Ben Tre naar Vinh Long met een vrachtboot was erg leuk. Eerst konden we nog op plastic stoeltjes buiten zitten en kijken naar alles wat er op en langs de rivier gebeurt. Indrukwekkend wat je allemaal met een kokosnoot kunt doen! Maar toen stak de wind op en ging het behoorlijk spoken. In de kajuit waren een paar hangmatten en we zwiepten van links naar rechts terwijl het water door de ramen sloeg. Na een paar uur kwamen we aan in Vinh Long en het was nog een toer om transport naar hotel te vinden. De plaatsjes zijn niet altijd heel bijzonder maar fietsen door de dorpjes is heerlijk. Het is vlak en de wegen redelijk. Soms met pontjes over naar eilanden, ergens wat eten...genieten. Soms, als iemand een beetje Engels sprak, een praatje maken. Vooral bij tempels wil dat nog wel eens lukken. We werden wel eens uitgenodigd op de thee en hadden dan gesprekken over het boeddhisme of over de positie van de Khmer in Vietnam. Niet best,begreep ik.
Onze laatste stop in de Delta was Can Tho, een miljoenenstad. Twaalf jaar geleden waren we hier ook....alleen was het toen nog een dorp. Ik sprak een vietnamese die in Australie woont en haar eigen stad niet meer herkende. Nieuwe huizen en wegen, dure auto's en de hele stad als een kermis verlicht in de avond. Ons hotel had een balkon met uitzicht op de mekong en op een supergroot beeld van Ho Chi Minh. Zijn opgeheven arm gaf volgens John goedkeuring aan deze nieuwe welvaart.
Vanaf die plaats zijn we naar Danang gevlogen. Een moderne stad met een prachtig strand en een boulevard met palmen. Het zou er koeler zijn en daar keken we wel een beetje naar uit. Maar zo koel en bovendien regenachtig, hoefde nou ook weer niet. Dus hup, weer op de fiets. Allemachtig, dat was spannend. Het verkeer is waanzinnig hier. Iedereen doet maar wat, men komt van alle kanten, tegen de richting in en de bochten worden altijd afgesneden. En afgeremd wordt er niet, wel getoeterd. God, wat heb ik zitten schelden op die gammele fiets. Maar het is een soort sport hoewel niet ongevaarlijk. We hebben hier al heel wat ongelukken gezien.
Door het weer viel DaNang een beetje tegen. Niks triester dan een badplaats in de miezer regen. Maar we hadden een ongelofelijk aardige mevrouw in het familiehotel. Bij afscheid kregen we koffie en een filter mee. En ook nog eens gratis ontbijt! Ik geloof niet dat ze uit was op rijk worden! Ook nog interessante ontmoeting met een Vietnamese Amerikaanse in een instituut voor gehandicapten.
Daarna met de trein naar Hue. Schitterende tocht. Hue was veel drukker geworden maar blijft heel leuk. En het is prettig als je de bezienswaardigheden niet meer hoeft af te lopen...twee dagen gefietst en onze ogen uitgekeken op de honderden graftombes in de duinen. En niet alleen daar...Vietnam lijkt wel een groot kerkhof. Waar je ook kijkt, de rijstvelden staan er vol mee! De nachttrein naar Hanoi was OK maar slapen wilde niet lukken. Mensen stapten in en uit, hup, lichten aan, gezellig bij me op bed zitten, mobieltjes aan....Enigszins gesloopt kwamen we om 5.30 am aan in Hanoi. Op tijd om oude dametjes tai chi te zien doen aan de oever van het meer. Minder sereen ging het er ook aan toe...vrouwen die elkaar slaan op rug en billen.
Hanoi, beetje gekkenhuis en dan ga je merken dat je een beetje moe begint te worden. Om 2100 uur sliepen we al. En dan weer om 6 uur op voor de bus naar SAPA! Poeh...
We blijven tot maandag in deze streek. Gaan wel nog een paar dagen naar een homestay in Bac Ha, wandelen en kleurrijke markten bezoeken. Voor de laatste twee nachten hebben we een prettig hotel in Hanoi geboekt. En dan een lange reis terug naar Nederland. Op 17 maart zijn we er weer...
Goh, en waar zullen we dan weer eens heen gaan?