reizen lijkt soms net werken

Voor we naar Vietnam gaan, nog even een berichtje uit Cambodja. Na battambang zijn we naar Phnom Penh gegaan om ons visum voor Vietnam te regelen. Het is een drukke maar gezellige stad en doordat we er vaker zijn geweest, kennen we er de weg. En dat helpt. Een visum kopen was erg eenvoudig. De ene dag paspoort brengen en de volgende dag halen. En geen rijen, geen verborgen kosten en voor samen 80 dollar nog redelijk goedkoop ook. Lang zijn we er niet gebleven. De bus genomen naar Kampong Cham waar we op straat nog herkend werden van 2 jaar geleden. Een klein plaatsje aan de Mekong met een paar aardige restaurants, cocktails ( ook niet onbelangrijk) en een prima, modern hotel. Goed voor een paar dagen. Op een pamflet dat in een restaurant hing,zag ik dat de Foreign Language School mensen vroeg voor Engelse conversatie lessen. Ook voor een enkele keer. Leek me wel wat dus wij er heen. Aan de receptie zat een schattig meisje dat blijkbaar nog geen lessen had gevolgd want ze ging haar baas bellen. Hem kon ik ook niet helemaal volgen maar we spraken af dat John en ik die namiddag er zouden zijn. Uiteraard had ik vermeld dat we geen native speakers zijn en bovendien op doorreis.
In onze netste kleren meldden we ons en werden op straat al verwelkomd met " Hello, teacher". Zo, nog geen woord gewisseld en al tot leraar gepromoveerd. Vijf minuten later waren we allebei ingedeeld in een klas. John had een groep tussen 14 en 20 en ik jongens en meisjes rond de 15. Er was een jongen bij die ik ouder inschatte......bleek het de leraar Engels! Viel nog niet mee om ze aan de praat te krijgen maar uiteindelijk kwamen ze aardig los. Het is ook wel een lange dag hier voor leerlingen. Om 7 uur beginnen de eerste lessen, paar uur vrij tussen de middag, dan weer naar school en dan nog een uur Engels.
Opeens ging de deur open en stond de grote baas zelf in het lokaal. Mij vertellend dat dit zulke goede studenten waren en dat hij mij daarna graag wilde spreken. Achter zijn bureau gezeten probeerde hij me over te halen om te blijven. Telkens doelend op " you and your team" . Zou hij daar John mee hebben bedoeld? Opnieuw legde ik uit dat we verder moesten, ons visum zou verlopen enz. Maar tot en met maandag wilde ik nog wel wat doen. Vond het een leuke onderbreking. Het nadeel was echter dat je alleen een paar uur aaneind van de middag les kunt geven. Kampong Chan is leuk maar op een gegeven moment ben je wel uitgekeken. De volgende les gaf ik aan jonge kinderen en het was erg leuk. Er zaten echt pientere kinderen bij die graag wilden laten zien wat ze konden. De lerares vertelde me dat ze van discipline hield en dat ongehoorzame kinderen 5 minuten op 1 been moesten staan. Ik hield mijn hart vast....gelukkig viel het nogal mee met die discipline, ze bleek niet echt de wind er onder te hebben. Er werden ijsjes gegeten, op smartphones gekeken en meer van die dingen.
Na afloop grote teleurstelling omdat ik weer vertrok. De grote baas, Dean aande uuniversiteit van PP had me toch niet helemaal ( willen) begrijpen en had me al in een rooster ingedeeld. Sprak ook nog een Philipijnse lerares die graag een maatje wilde......oei, een missionaris.... Heel Amerikaans..." give me a hug " .....Overigens beklaagde zij er zich terecht over dat men mij liever wilde dan haar.....omdat ik wit ben en zij niet! Terwijl Engels haar voertaal is! Discriminatie op grond van huidskleur is hier ook enorm. Hoe witter hoe beter. Crèmes hebben witmakers in zich en vandaag bleek het een hele toer om een deodorant te vinden zonder bleach.
Afgezien van lesgeven hebben we heel veel fietstochten gemaakt. Kapot waren we soms want de wegen hebben veel kuilen, het is erg stoffig en iedereen moet gegroet worden. Ook weer een tocht naar een eiland gemaakt dat via een kilometerslange bamboebrug bereikt kan worden. Die brug moet jaarlijks opnieuw aangelegd worden, heel knap. Het maakt heel veel lawaai als je er overheen gaat en ook zwaar fietsen.
Van Kampong Chan via PP naar Kampot. Na elke wisseling van bus ook wisseling van banden dus al met al een lange reisdag. Maar we waren al blij dat we de aansluiting niet misten.
Kampot is nog steeds leuk en een wereld van verschil met 12 jaar geleden. Gisteren hebben we een scooter gehuurd om naar Bokor Hill te gaan. Vroeger een dag rijden met een gammele taxi over een kapotte weg door de jungle. Nu anderhalf uur over een asfaltweg. Maar ja, nu staat er een hotel met casino naast de vervallen gebouwen uit de Franse tijd. En het belangrijkste gebouw, een hotel, is schoongemaakt waardoor veel van de charme weg is. Maar goed, het was een uitje en het ging allemaal goed met de scooter. Ik ben altijd een beetje bang in dit chaotische verkeer, iedereen doet maar wat, vrachtwagens denderen toeterend langs je, koeien steken over, brommers komen je tegemoet aan de verkeerde kasnt enz.
Eerder deze week hadden we ook een scooter gehuurd en ja hoor, op een verlaten landweg met veel keien, kregen we een lekke band. Nou zijn er hier altijd fietsenmakers maar dit keer bleken de eerste vier allemaal dicht! Na 5 km vonden we er een open, mede dankzij een jongen die als kok in een hotel in Kampot werkte en Engels sprak. Het was geen lek maar een scheur langs het ventiel. Gelukkig maar dat ik extra dollars bij me had! Overigens bleek die kok onderweg naar de inzegening van het huwelijk van zijn zus. Je begrijpt het al...we werden uitgenodigd om de plechtigheid bij te wonen. Dat was natuurlijk erg leuk. We werden op mooie stoelen gezet door de moeder van de bruid die ook aanwijzingen gaf wanneer we onze handen moesten vouwen, rijst gooien enz. Een man zong gebeden, schonk bier in glazen die later over eten werden gegooid, kaarsen en wierook werden aangestoken. We werden ook nog voor het eten uitgenodigd maar we wilden voor het donker terug zijn in de stad. Je wilt hier echt niet in het donker rijden!
En vandaag is het Chinees nieuwjaar. Op straat is het stil en worden er papieren auto's en veel geld verbrand. Met verpakking dus het stinkt behoorlijk. In onze hotellobby staat een mooi versierde boom, een altaar en er ligt een gebraden varken met een mes in zijn rug. Feest!
Morgen gaan we naar Kep. Paar dagen relaxen.....we hebben al een mooie kamer met groot balkon geregeld met uitzicht op de bergen. Er zijn fietsen, een nationaal park en een strand. Ha ha, even vakantie voor we naar Vietnam gaan!