ali baba en die ene rover!

Veelbelovende titel!
Maar eerst:we hadden een heerlijke tijd in Prachuap Khiri Khan. Het is zo,n klein provincie plaatsje waar we om de paar jaar komen. Je kunt er fietsen, er is een strand onder schaduwrijke bomen op een paar km afstand ,vissers dorpjes, tempels....Ja, we klimmen wat af naar al die tempels. Meestal moet je daarna weer afdalen naar een grot waar een meters lange Boeddha dan weer ligt. En, ook iets wat je plezier verhoogt, we hadden een schitterend hotel. In twee jaar tijd is het ook hier een beetje trendier geworden en zijn er nieuwe hotels. Aanvankelijk waren we naar ons oude stekkie gegaan...sublieme ligging,uitzicht op zee,groot balkon. Maar ook sleets en erg warm. Toen we een rond gingen kijken, zagen wee een heel moderne boutique hotel. Wow....dikke handdoeken, airco, goede bedden en een badkamer uit een tijdschrift. Het stond er pas 9 maanden. Toen ik een praatje maakte met de dame van de receptie, vertelde ze me dat zij dus ook precies zo lang in dienst was. En nog geen vrije dag gehad. Ik vroeg haar naar haar werktijden. 24 uur, was het antwoord. Meestal ging ze pas om 2 am naar haar kamer, achter de receptie. Een beetje moe was ze wel maar volgend jaar, als het hotel goed zou lopen, zou ze vast wel vrij kunnen nemen!
Afgelopen zondag besloten we om naar Pranburi te gaan. Vissersplaatsje in de buurt van een nationaal park. Maar de beschrijving hoe bij het park te komen was onduidelijk. Een stel Russen dat ook die kant op ging, stapte eerder uit, in the middel of nowhere. Zij was in Rotterdam geweest en vond het beautiful. Wat een leuke meid. Hij informeerde naar diverse bestemmingen en eindigde altijd met de vraag of het erg boring was.
Enfin, wij stapten uit op een klein stationnetje en liepen een schattig straatje door met houten huizen. Maar al gauw liepen we op een zandpad wat nergens naar leidde.Iedereen keek ons een beetje verwonderd aan...wat lopen die lui hier nou in de hitte. Gelukkig troffen we iemand die ons duidelijk kon maken dat er geen hotels waren en ook geen scooters die we konden huren. We konden beter naar Pak Nam Pran, aan de kust en zekere 15 km verder. Na weer een beetje zoeken vonden we 2 motortaxis die ons voor 10 keer de prijs van de trein van PKK naar Pranburi , er wel heen wilden brengen. Ik had op internet al gezien dat het er duur was. Maar er was ook een redelijk geprijsd resort, Ali Baba. Dus op naar Ali. Man, het leek wel het eind van de wereld....we reden langs een boulevard met prachtige hotels, de een nog stijlvoller dan de andere, Sheraton en dat soort. We waanden ons niet meer in Thailand. Het kon zuid Afrika, Australië zijn, in ieder geval heel westers. Ali B was Marokkaans gestyled. We kregen een beetje hippy chique, Piet Hein Eek ingerichte kamer. Helemaal niet verkeerd. En er waren fietsen dus wij er gelijk op uit. O, wat hadden we het naar ons zin. Lekker geluncht en toen de omgeving verkennen. Bij een mooie tempel, stapte ik af. Ik maakte mijn handtas los van mijn stuur en op het moment dat ik de tas over mijn schouder wilde doen, reed een scooter in volle vaart rakelings langs me. En.....inderdaad, rukte de tas van mijn arm. Om hem vervolgens triomfantelijk boven zijn hoofd te houden.
Een seconde, echt maar eentje, dacht ik dat het een grap was. Maar de tweede seconde begon ik vloekend aan een achtervolging. Geheel nutteloos maar dat doet de adrenaline met je. Man wat kan je dan hard fietsen op zo,n aftandse damesfiets, ondertussen bedenkend wat er allemaal in je tas zit. Tenslotte gaf ik het op en een mevrouw kwam naar me toe om te vragen wat er aan de hand was. Ze belde gelijk de politie en binnen een minuut kwam er een man uit een achter kamertje. Ha, de politie! Mijn fiets en john moesten achterblijven terwijl hij me meenam naar de plaats van het onheil. Zijn Engels was zeer gebrekkig en eigenlijk was het een beetje komisch. Ik wist dat de verover een blue T shirt droeg, door hem vertaald naar black. Al gauw bleek dat het buiten zijn district was dus gingen we naar het hoofdbureau. Eerst moest er echter nog een agent van een ander bureau opgehaald worden. Uiteindelijk belandde ik met 5 agenten op het bureau. Met handen en voeten moest ik telkens opnieuw mijn verhaal doen. Of ik het nummerbord kon vertellen, hoe die man er uitzag en GTA zo maar door. Ik wou nog zeggen, zoals jullie maar dat leek me niet handig. Uiteindelijk kwam er hulp van ons hotel. Iemand van de receptie sprak goed Engels en fungeerde als tolk. Dus een proces verbaal waarbij ik de namen van mijn ouders moest opgeven (?), mijn inkomen en de vraag moest beantwoorden wat ik van de politie verwachtte. Inmiddels waren fietsen en John opgehaald en waren we verhuisd naar een andere kamer. Want de sleutel van de hotelkamer zat ook in mijn tas. Om 2100 uur was de receptie nl niet meer bemand, vandaar....
Beetje uitgeput zaten we een paar uur later op onze kamer...... John gelijk aan de slag met toegangscodes e.d. want mijn agenda meer allerlei aantekeningen zat ook in mijn tas. Mijn mooie Kipling waar ik zo blij mee was. Verder valt het gelukkig mee: portemonnee met geld, mijn OV kaart, leesbrillen van ons beiden, Peruaanse toilettas met zonnebrand middel, lipstick en dat schattige Chileense spiegeltje. En, heel vervelend, mijn dagboek, mijn tekeningen. Ach, het is om overheen te komen maar vervelend is het wel.
Inmiddels hebben we nieuwe leesbrillen en de rest komt nog wel. We krijgen veel informatie van de politie. Ze nemen het serieus! Camerabeelden heb ik ontvangen van de dader, met mijn tas! De klootzak. Vandaag kwam er een foto van zijn gezicht. Of ik kon bevestigen dat hij het was. Hoewel mijn instinct ja zegt, durf ik dat niet want het ging heel snel en hoewel ik Thais echt niet op elkaar vind lijken, kan ik dit niet met zekerheid zeggen. Zwart haar en donkere huid. Tja...
Lastig is het....moet je inloggen bij je verzekering, heb je de code niet meer....dat soort dingen.
Nou ja, het is gebeurd en pas de 2e keer in 36 jaar dus we mogen niet mopperen!
Morgen vertrekken we weer. Een lange reisdag naar Chantaburi via Bangkok. Terug naar het echte Thailand, weg van dit trendy Pak Nam Pran. ( waar we overigens prachtige mangrove parken hebben bezocht).
De volgende keer wellicht bericht uit Cambodja!