in Torajaland!!!

Zo, dat was een hele lange reis om hier te komen. Elf uur over 370 km zegt wel iets over de omstandigheden. De bus was ( overdreven) luxe. Zo luxe dat je er rugpijn van kreeg. Pluchen stoelen in slaapstand waardoor het onmogelijk was om rechtop te zitten en je voeten op de grond te zetten. In het donker kwamen we aan en we werden min of meer voor de deur van het hotel afgezet. Zeer eenvoudige kamer, erg warm ook. Maar hier vind je nergens airco of een ventilator. Omdat het hier maar 30 graden is, vindt men dat niet nodig. Lekker gegeten , nog een wandelingetje over een lawaaierige weg en naar bed. Volgende dag gingen we naar het volgende dorp lopen en , wat een geluk, stuitten daar op een begrafenisceremonie. Gewoonlijk zijn die in de zomermaanden dus we hadden er niet op gerekend.
In het kort iets over die ceremonie, Dirapai genaamd. De dood wordt hier gezien als het hoogtepunt van het leven, helemaal niet iets om bedroefd over te zijn. De ceremonie speelt zich over meerdere dagen af. Er wordt een bamboe dorp gebouwd voor de talloze gasten en daarnaast kan het feest beginnen. Het gebalsemde lichaam is in doeken gewikkeld en in een houten kist gelegd. Meestal staat er een houten beeld naast dat een treffende gelijkenis vertoont met de dode. Er worden buffels en varkens geschonken en sommige worden gelijk geslacht zodat er eten is. Het gekrijs van de varkens was verschrikkelijk. Ze liggen vastgebonden op bamboe, krijgen nummers op hun buik geschreven zodat duidelijk is wie de schenker is ( en hoeveel die heeft gegeven). De dag erna is een grote slachtpartij en wordt bloed opgevangen om eten in te koken. Dat geeft kracht. Een soort van pleegzuster Bloedwijn. En ondertussen wordt er gezongen, gedanst en veel gegeten. Onze hele week hier heeft min of meer in het teken van de dood gestaan. Graven overal, in grotten, in de bomen, in kisten. Overal staan houten poppen met uitgestrekte handen. Bijzonder zijn de babies die aan de bast van bomen zijn vastgemaakt. Het betreft hier alleen babies die nog geen tanden hebben. Het idee is dat ze min of meer terug naar de natuur gaan.
We hebben alles zelf georganiseerd en dat wekte veel verbazing. Herhaaldelijk werd ons gevraagd waar onze gids was, of we niet bang waren? Iedereen wil hier met je praten en na de vraag waar je vandaan komt, volgt de vraag of je christen bent. Want dat is goed, moslims, daar hebben ze het hier niet op. Nou wij wel want er is hier een moslim warong die het lekkerste eten maakt en bovendien zijn ze heel aardig. Overigens, dat is iedereen hier. Geen gebedel, geen afzetterij, gewoon vriendelijk. We zijn overigens ook naar een heel prettig hotel overgestapt. Mooie kamer, uitzicht op de velden. Morgen gaan we naar Battutumongo en slapen daar bij iemand thuis in de tongkonan. Zal wel wat simpeler zijn, geen wifi maar de natuur moet er schitterend zijn. En dan de lange weg terug via Sengkan naar Bira. Veel overstappen, veel opgevouwen zitten in bemos. Maar ja, dat is reizen!